()ଭାରତର ଜଣେ ବିଶିଷ୍ଟ ଶିଳ୍ପପତିଙ୍କୁ ଜଣେ ସାଧାରଣ କର୍ମଚାରୀ ପଚାରିଲେ ଯେ ଆପଣ ତ ଜଣେ ଧୀନବ୍ୟକ୍ତି , ଆପଣଙ୍କ ଝିଅକୁ କଣ ଜଣେ ଗରିବ ପିଲା ସହ ବିବାହ କରାଇବେ । ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ବିଶିଷ୍ଟ ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ କହିଥିଲେ ମୋ ନଜରରେ ଧନୀ ଓ ଗରିବଙ୍କ ସଂଜ୍ଞା ଭିନ୍ନ । ଯାହା ପାଖରେ ବହୁତ ଟଙ୍କା.ପଇସା, ସମ୍ପତ୍ତି ଥାଏ ସେ ଧନୀ ନୁହେଁ, ଯଦି ତାହା ପାଖରେ ସ୍ନେହ, ଶ୍ରଦ୍ଧା, ଭଲପାଇବା କି ପରଉପକାରୀ ଗୁଣ ନଥାଏ ସେ ତ ଦୁନିଆର ସବୁଠୁ ଗରିବ ବ୍ୟକ୍ତି ବୋଲି ମୁଁ ଭାବେ । ତେଣୁ ପ୍ରକୃତରେ ସିଏ ଧନୀ ଯାହା ପାଖରେ ଧନ ପରି ମୂଲ୍ୟବାନ ମନଟିଏ ଥିବ । ସେ ମଣିଷକୁ ଚିହ୍ନୁଥିବ ,ଅନ୍ୟପାଇଁ କିଛି କରୁଥିବ , ଅହଂକାର, ଘୃଣା ବଦଳରେ ପ୍ରେମ ବାଣ୍ଟୁଥିବ । ଛାଡ଼ ସେ ଧନୀ ଓ ଗରିବ ଉପାଖ୍ୟାନରୁ କଣ ମିଳିବ ଯେ ।
ଗୋପାଳ । ଭାରି ହସଖୁସି ପିଲାଟିଏ । ସମସ୍ତଙ୍କ ସହ ତାହାର ଭଲ ଭାବ । ସବୁବେଳେ ହସ ଖୁସିରେ ସମୟ କାଟେ । ଅତି ଶୀଘ୍ର ବଡ଼ ଲୋକ ବା ଧନୀ ହେବାର ତାହା ଆଶା ବି ନାହିଁ । ସବୁବେଳେ ଓ ସବୁ ସମୟ କେମିତି ହସଖୁସିରେ କଟିବ ,ସେମିତି ଜୀବନ ସେ ବିତାଇବାକୁ ଚାହେଁ । ତା ମାନେ କଣ ଗୋପାଳର ଦୁଃଖ ନାହିଁ, ନା କିଛି ଆବଶ୍ୟକ ନାହିଁ । ତାହା ନୁହେଁ । ସେ ବୁଝିଛି ନିମିଷକ ସୁଖ ନୁହେଁ, ବଂର ସବୁଦିନ କିପରି ସୁଖରେ ରହିବ ତାହା ସେ ଭାବିଥାଏ ଓ ସେହି ଅନୁସାରେ କାମକରେ । । ବର୍ତ୍ତମାନ ସମାଜରେ ଅଧିକାଂଶ ବ୍ୟକ୍ତି ପୁଳାପୁଳା ଟଙ୍କା ରୋଜଗାର କରିବା, ଦାମୀ ଗାଡ଼ି ଚଢିବା, ବିଳାସ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଜୀବନ କଟାଇବା, ରଙ୍ଗୀନ ଜୀବନରେ ଅଏସ ଆରାମ କରିବାକୁ ଚାହାନ୍ତି । ନିମିଷକ ଖୁସି ଯେ ଅନେକ ସମୟରେ ଜୀବନ ସାରା ଦୁଃଖ ଦିଏ ତାହା ଭାବିବାକୁ ଆଜି କାହା ପାଖରେ ସମୟ ନାହିଁ । ଗୋଟିଏ ଉଦାହରଣ ଦେଲେ ଯଥେଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ ବରିଷ୍ଠ ପ୍ରଶାସନିକ ଅଧିକାରୀ, ନେତା, କିରଣୀଙ୍କ ଠାରୁ କୋଟିକୋଟି ଟଙ୍କା ଜବତ ହେବା ଓ ପରେ ସେମାନେ ଗିରଫ ହୋଇ ଜେଲରେ ଜବୀନ କାଟାଇବା । ହେଲେ ତଥାପି ଆଜି ଅନେକ ଅସାଧୁ ଉପାୟରେ ରାତାରାତି ଧନୀ ହେବା ନିଶାରେ ମାତିିଛନ୍ତି । କାରଣ ଏବେ ଦେଖେଇବା ଗୁଣ ଆଜି ସମାଜ ଲାଗି ସବୁ କ୍ଷେତ୍ରରେ ପ୍ରତିଯୋଗିତା ଚାଲିଛି । ଯଦି ପଡ଼ିଶା ଘର ପୁଅ ଦାମୀ ବାଇକ ଚଳାଇ କଲେଜ ଗଲା, ତେବେ ପାଖଘର ରାମବାବୁଙ୍କ ପୁଅ ପୁରୁଣା ସ୍କୁଟରରେ ବସି କଲେଜ ଯିବାକୁ ଇଚ୍ଛା କରୁନାହିଁ । କାରଣ ସେ ବି ବାଇକ ଚଳାଇ ଏକାଏକା କଲେଜ ଯିବାକୁ ଅଧିକ ଇଚ୍ଛା କରୁଛି । ବାପାଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ କଲେଜ ଗଲା ବେଳେ ବାପା ଜୀବନର ସଂଜ୍ଞା ଓ କଣ କଲେ ଜୀବନରେ ଶାନ୍ତିରେ ରହିହେବ ତାହାକୁ ସେ ଗୁରୁତ୍ୱ ନଦେଇ ବାଇକ ଚଲାଇ କେମିତି ସାଙ୍ଗ ସାଥୀ ଗହଣରେ ନିମିଷକ ଖୁସି ହେବ ସେ ଲକ୍ଷରେ ଆଜି ଯୁବପିଢି । ଭଲ କାମ କରି କେମିତି ଲୋକଙ୍କ ମନ ଜିଣିହେବ ସେ ନିଶାରେ ନରହି ଖରାପ କାମ କରି କିପରି ରାତାରାତି ଲୋକପ୍ରିୟତା ହାସଲ କରିହେବ ଦେଖେଇବା ଖୁସି ପାଇଁ ତାହା ନିଶାରେ ମାତିଛନ୍ତି ଯୁବପିଢି । ଏମିତିରେ କଣ ଖୁସି ମିଳେ ତାହା ତ ତାଙ୍କୁ କିଏ ବୁଝାଇବ ନା ସେମାନେ ବୁଝିବାକୁ ଚାହାନ୍ତି କାହା ଠାରୁ । ଏମିତିି ଅନେକ ଘଟଣା ଦୈନଦିନ ଜୀବନରେ ଆମେ ଦେଖୁଛନ୍ତି । ହେଲେ ସବୁ ଦେଖି ବି ଆମେ ବି ଚୁପ । ଖୁସି ତ କିଏ କେଉଁବାଟରେ ହୁଏ । ଯାହା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେଖାଯାଏ । ହେଲେ ମନର ଖୁସି କେବେ କଣ କାହାକୁ ଦେଖାଇ ହୁଏ । ତାହା ତ ଅନୁଭବର କଥା । ଯେମିତି ମିତା ଟିକେ ମୁନାକୁ ଚାହିଁ ହସିଦେଲେ ମୁନା ପରି ପ୍ରେମିକ ଆତ୍ମାରେ ହସ ଫୁଟିଯାଏ । ଠିକ ସେହିପରି ପରଉପକାରୀ ମଣିଷଟିଏ ଯଦି ୨୪ ଘଣ୍ଟାରୁ ଯେତେ ଅଧିକ ସମୟ ଅନ୍ୟପାଇଁ ଦେଇପାରେ ସେ ସେତିକି ଖୁସି ହୁଏ । ତାର ପରିଶ୍ରମରେ ଭରିରହିଥାଏ ଖୁସି । ସେ ଖୁସି କେବେ କାହାକୁ ଦେଖେଇ ହୁଏ ନାହିଁ । ତେଣୁ ଅନେକ କହନ୍ତି ଦେଖେଇବାରେ ଖୁସି ମିଳେନାହିଁ ।
